Dancing Queer – Body & Mind Healing

Eind 2019, na 26 jaar medische molens en ziekenhuis in, ziekenhuis uit te zijn geweest door een chronisch ziek lichaam, vond ik het wel genoeg. Mijn grens van wat ik psychisch aan kon was bereikt. Het diepe dal waar ik me in bevond had geen uitweg meer. Ik zou op 23 januari 2020 40 jaar worden en een leven daarna zag ik niet. Ik had gevochten om die leeftijd te bereiken, maar nooit gedroomd van daarna. Totdat ik via de mail het programma kreeg van Theater aan de Parade in Den Bosch en zag dat op de vooravond van mijn 40ste verjaardag mijn favoriete choreografe Isabelle Beernaert met haar dans company zou optreden. Ik had mijn moeder meegevraagd omdat zij mij 40 jaar geleden ter wereld had gebracht, maar zij wilde niet mee.
Deze dansvoorstelling zou voor mij een “Swan Song” zijn.

Swan Song – a final act before dying or ending something.

Die avond in de zaal zat ik helemaal vooraan en op het grote scherm op het podium zag ik de afbeelding van een embryo in de baarmoeder, als beginpunt van de dansvoorstelling. En dansers die bewegingsloos op het podium lagen. Een betere metafoor voor wat ik op dat moment doormaakte was er niet. Als je me net als bij een ECG, die je hartslag meet, mijn emotionele ‘hartslag’ zou meten dan had je een ‘flatline’ gezien. Ik voelde namelijk niks meer. Ik had Alexithymie ontwikkeld; emotieblindheid.

Het zien van deze dansers die voor een afbeelding van een embryo lagen en in beweging kwamen als een soort wedergeboorte, maakte in mij veel emoties los die ik diep had weggestopt. Herinneringen van mij als 10 jarig kind tijdens de eindejaar presentatie van mijn balletschool en hoeveel plezier ik daar had, kwamen weer boven tijdens de dansvoorstelling van Isabelle. Meer dan ik bij een reguliere psycholoog had gekund met alleen gesprekken.

De dansvoorstelling van Isabelle Beernaert zou eerst ook “De ziel – El Alma” – heten, maar werd uiteindelijk naar het gelijknamige muzieknummer van Ramses Shaffy genoemd.
Tot het moment dat ik op de vooravond van mijn 40ste verjaardag in de theaterzaal van deze dansvoorstelling zat, met mijn spreekwoordelijke ‘ziel onder mijn arm’, leefde ik het leven van anderen. Ik deed wat mijn hematoloog van mij vroeg qua medische behandelingen, deed wat mijn UWV werkcoach en arbeidsdeskundige mij adviseerde richting de arbeidsmarkt en deed wat mijn familie van mij verwachte. Zij bepaalde de keuzes die ik maakte. Met soms een rebelse periode als ik een nieuwe muziekgroep had ontdekt en hen half Europa nareisde voor concerten. Maar wie was ik nou zelf? Wie was ik op zielsniveau?

Thuis aangekomen na deze indrukwekkende dansvoorstelling, nadat ik in bed lag en de uren wegtikte tot het 23 januari was, spoelde er een heel sterk gevoel over me heen. Ik moest het nog een maand volhouden. Eén maand elke dag opstaan, één ding doen zoals een huishoudelijke klus, een wandeling of een film kijken. Als ik dat vol kon houden zou mijn leven beter worden…
Hoe kreeg ik mijn bezieling weer terug? In mijn leven en werk?