Op vrijdagavond 7 september j.l. was ik aanwezig bij het Science Café: Trauma in TivoliVredenburg Utrecht:

Gelukkig, we weten steeds meer over trauma! – Studium Generale Universiteit Utrecht (uu.nl)

In de live stream op Youtube kun je bij 28:55 minuten een deel van mijn verhaal over trauma horen.
De zaal van TivoliVredenburg zat vol met professionals, geïnteresseerden en ervaringsdeskundigen.
Wat ik vooral interessant vond is dat het wetenschappelijk bewezen is dat trauma tot op je DNA effect kan hebben. En dat je DNA ook weer terug kan keren naar zijn originele staat na trauma healing.
Gelukkig was dr. Marco Boks het met mij eens dat we ook naar een individuele behandeling en benadering van trauma moeten in de reguliere zorg, dat beter aansluit bij de behoeften en achtergrond van de cliënt. 

“The opposite of trauma is pleasure and belonging”
               – Bessel van der Kolk

Toen ik de aflevering Zomergasten met wetenschapper en psycholoog Bessel van der Kolk zag, vielen er veel puzzelstukjes op zijn plek. Door opgelopen (medische) trauma’s vanaf mijn jeugd en mijn jongvolwassen leven en als KOPP, had ik Alexithymie (emotieblindheid) ontwikkeld. Om de giftige woorden van mijn toxische ouder niet te voelen, sloot ik mij emotioneel af van de buitenwereld en verloor ik beetje bij beetje over de jaren heen de connectie met mijn eigen lijf. Om de pijn niet te voelen, voelde ik de andere emoties ook niet meer. En als je dan ook nog een lijf hebt dat niet van jou voelt (genderdysforie) en keer op keer blootgesteld wordt aan medische onderzoeken vanwege je auto-immuunziekte, is dat mentaal dubbel zo zwaar.

Eind 2019, na 39 jaar medische molens en ziekenhuis in, ziekenhuis uit te zijn geweest door een chronisch ziek lichaam, vond ik het wel genoeg. Mijn grens van wat ik psychisch aan kon was bereikt. Het diepe dal waar ik me in bevond had geen uitweg meer. Ik zou op 23 januari 2020 40 jaar worden en een leven daarna zag ik niet. Ik had gevochten om die leeftijd te bereiken, maar nooit gedroomd van daarna.

Totdat ik via de mail het 2020 programma kreeg van Theater aan de Parade in Den Bosch en zag dat op de vooravond van mijn 40ste verjaardag mijn favoriete choreografe Isabelle Beernaert met haar dans company zou optreden. Ik had mijn moeder meegevraagd omdat zij mij 40 jaar geleden ter wereld had gebracht, maar zij wilde niet mee. Die avond in de zaal zat ik helemaal vooraan en op het grote scherm op het podium zag ik de afbeelding van een embryo in de baarmoeder. Een betere metafoor voor wat ik op dat moment doormaakte was er niet.

Thuis aangekomen na deze mooie voorstelling, nadat ik in bed lag en de minuten wegtikte tot het 23 januari was, spoelde er een heel sterk gevoel over me heen. Ik moest het nog een maand volhouden. Eén maand elke dag opstaan, één ding doen zoals een huishoudelijke klus, een wandeling of een film kijken. Als ik dat vol kon houden zou mijn leven beter worden…
Eén maand werd uiteindelijk 35 dagen. Maar alsof het voorbestemd was, kwam op 28 februari 2020, 22 jaar en een dag nadat ik voor het eerst met zware bloedarmoede met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht, de Zuid-Koreaanse muziekgroep BTS en fangroep Army in mijn leven. En werd mijn lege ‘levenszandloper’ weer omgedraaid. Mijn trauma’s werden pleasure en belonging. Ik had mijn “chosen family” gevonden, my safe space.
Deze muziekgroep heeft er voor gezorgd dat mijn kwaliteit van leven binnen 2 jaar van een 3 naar een 9 is gegaan.

Big Hit Entertainment – Music & Artist for healing